Magdalena Kopron-Kusiak

Magdalena Kopron-Kusiak, ur. w 1977 r. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie i Wydział Architektury i Urbanistyki Politechniki Białostockiej. Zajmuje się malarstwem i architekturą.

Zielona i niebieska – dwie farbki w małych pojemniczkach, znalezione gdzieś w domu Jadwigi i Zdzisława (dziadków). Niebieska, ta babcina, do zabarwiania wapna, którym Jadwiga w ciepłe dni maluje letnią kuchnię z piecem chlebowym. I zielona, z niepewnym rodowodem… być może przywieziona przez jednego z nas – wnucząt, na wakacje. Duża, świeżo wybielona ściana w kurniku i zachód słońca – ofiarowany kurom, opowiedziany za pomocą „znaleźnych” farbek… zielonej i niebieskiej. Jest to pierwszy większy obraz, jaki maluję będąc dzieckiem.

Są lata 80. XX w. , Poleski Park Narodowy i komfortowy dystans od dużych skupisk ludzkich, wyczarowany w otulinie łąk, lasów, jezior i bagien. Tam spędzam każdy wolny od szkoły czas. Do rzeki zbyt daleko, lecz jej brak rekompensuje rów, któremu latem jeziora użyczają wodę.

1992 – 1997 – Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie. Masa zieleni, spokoju, wspaniałych ludzi i rzeka Bystra, orzeźwiająca miasto swoja dziką doliną. Od realizmu do poznawania mocy koloru w malarstwie. Niespieszny, niezastąpiony, życzliwy czas. Kontemplacja krajobrazu z ostatniej ławki na polskim.

1997 – 2002 – Białystok Wydział Architektury i Urbanistyki oraz cudowne pięć lat na Wschodzie. Znowu wspaniali ludzie i niknąca w dużym mieście rzeka Biała, budząca się często, ze swego uśpionego bytu w naszych pracach semestralnych . Architektura – przestrzeń można określić, z przestrzeni można wykroić formę, która nadal pozostaje jej częścią i wibruje, działa. Projektowanie, obcowanie ze wspaniałą naturą i kulturą, z dużym szacunkiem dla Genius Loci. Jak zawsze towarzyszą mi obrazy: pejzaże, portrety, ptaki.

2002 – do dziś. Puławy, Rudy z Kurówką, Wisła, Kazimierz Dolny, Nałęczów mieszkam i pracuję. Podróże – pozwalają przemieszczać się w otwartej przestrzeni świata i zwiedzać wewnętrzne zakamarki. Nabieram przekonania, że człowiek, wyrastając z otaczającej go natury, oddycha i czuje to co ona, że to co tworzy jest jej i z niej – jest bliższe prawdy. Krajobraz widziany staje się odczuwanym… Jedność. Przestrzeń pozostaje niezaprzeczalnie ważna, pory roku to niezmienny rytm i sens, kolor i światło. No i Ludzie – emocje, relacje, psychologia – kury, ŻYCIE.