Formy istnienia

W twórczości Magdaleny Steckiej materia, natura i zmysły splatają się w sieć wzajemnych zależności, w której dotyk, obok wzroku, staje się równoprawnym narzędziem poznania. Inspirując się teoriami Juhaniego Pallasmy, artystka podziela jego zdanie, że współczesna kultura zbyt mocno zdominowana jest przez wzrok, zapominając o pierwotnym, wielozmysłowym wymiarze kontaktu ze światem. W cyklach rzeźbiarskich prezentowanych na wystawie „Pamięć kształtu” autorka przypomina o tej utraconej równowadze – o tym, że patrzenie nie jest jedyną formą rozumienia, zapamiętywania.

W swoich cyklach Magdalena Stecka próbuje uchwycić to, co w naturze ulotne i nienamacalne – ruch, przemiany, zjawiska, światło, a także wywołać i przywołać emocje wpisane w strukturę przyrody i środowiska. Artystka korzysta z nowoczesnych narzędzi, takich jak druk 3D, by tworzyć formy, które następnie ręcznie odlewa, wylepia, dopracowuje i przekształca w kruche, subtelne, haptyczne obiekty. Każda z jej prac jest swoistym zapisem, utrwaleniem fragmentu natury, świadectwem fascynacji zmiennością wywołaną lub samoistną, ale dzięki jej sztuce zatrzymaną w czasie.

W jej praktyce cyfrowe narzędzie spotyka się z organiczną materią, a technologia staje się narzędziem uważności – pozwala uchwycić rytm natury, nie zaś ją ujarzmić. Powstałe w ten sposób obiekty zatrzymują w materii to, co w przyrodzie efemeryczne: puls wody, geometrię skał, ruch powietrza i światło. Porcelana staje się czułym nośnikiem emocji i pamięci miejsc.

Prezentowana na wystawie kolekcja tworzy opowieść o „zaklętym” w danym kształcie świecie natury, zapamiętanym w danym momencie i odtwarzanym w chwili doświadczania obiektu. Cykle są również przedstawieniem ciągłej, zostawiającej swój ślad interakcji człowieka z naturą. Ślad ludzkiego dotyku przekształca „Kruchą Naturę” podobnie jak człowiek ingerujący w przedstawiony krajobraz, w „Atlasie żywiołów” czy „Granicach” inspirowanych ukształtowaniem powierzchni wody, skał i chmur uwieczniony zostaje wizerunek nieuchwytnych zjawisk. W pracy „Wiatr ze Wschodu”, w delikatności porcelanowych flag, utrwalona w materii została ulotność ruchu i oddechu powietrza. A w „Faroe Island” – jedynej, wyróżniającej się czerwienią pracy, zapamiętana jest emocja sprzeciwu wobec ludzkiej przemocy.

W twórczości Magdaleny Steckiej dotyk staje się sposobem myślenia, a uważność – formą istnienia. Jej rzeźby nie opisują natury, lecz pozwalają jej doświadczyć – poprzez ciało, pamięć i intuicję. Każdy porcelanowy obiekt jest tu spotkaniem: z materią, z czasem, z własnym odczuciem. To sztuka, która nie wymaga patrzenia, lecz obecności.

Magdalena Stecka

Magdalena Stecka – artystka, projektantka oraz doktorantka Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych i Sztuki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Absolwentka Wydziału Wzornictwa ASP w Łodzi oraz studiów magisterskich z Edukacji Artystycznej na Uniwersytecie Łódzkim. Jej praktyka artystyczna łączy tradycyjną ceramikę z nowoczesnymi narzędziami projektowania trójwymiarowego. Druk 3D stanowi dla niej punkt wyjścia do tworzenia precyzyjnych form odlewniczych, które następnie dopracowuje ręcznie, nadając im unikatowy charakter. Minimalistyczne formy artystki wyrastają z fascynacji naturą - jej strukturą, rytmem i topografią. Artystka bada relacje pomiędzy materią, ruchem i zmianą, próbując uchwycić moment przejścia - zatrzymanie energii i procesów natury w porcelanie. Jej prace odwołują się do doświadczenia haptycznego, angażując zmysł dotyku jako równorzędny środek odbioru. Tworzy rzeźby, które można zarówno oglądać, jak i poznawać dotykiem, szczególnie z myślą o osobach z dysfunkcjami wzroku. W swojej twórczości podejmuje temat odpowiedzialności wobec natury i środowiska, nawiązując często do procesów przemiany i degradacji środowiska. Laureatka nagród w konkursach artystycznych i projektowych, prowadzi własną pracownię ceramiczną w zabytkowym rejonie Księżego Młyna w Łodzi.