Formy istnienia

W twórczości Magdaleny Steckiej materia, natura i zmysły tworzą sieć wzajemnych zależności, w której dotyk, obok wzroku, staje się równoprawnym narzędziem poznania. W prezentowanych cyklach jej porcelanowych rzeźby próbuje uchwycić to, co w naturze ulotne i nienamacalne – ruchu, przemiany, zjawiska, światło, a także wywołać i przywołać emocje wpisane w strukturę przyrody i środowiska. Artystka korzysta z nowoczesnych narzędzi, takich jak druk 3D, by tworzyć formy, które następnie ręcznie odlewa, wylepia, dopracowuje i przekształca w delikatne, haptyczne obiekty. Każda z jej prac jest swoistym zapisem sfery natury, świadectwem fascynacji jej precyzją i nieprzewidywalnością.

Fiński myśliciel i architekt Juhani Pallasmaa uznał skórę za matkę zmysłów, dzięki niej mogliśmy badać otaczającą nas rzeczywistość o wiele intensywniej, dogłębniej, bliżej, realniej niż pozwalają na to inne zmysły. W pracach Magdaleny Steckiej dotyk, w przeciwieństwie do dystansu, który oferuje wzrok, jednoczy, integruje nas ze światem, zapewnia kontinuum podmiotu. Haptyczność sztuki otwiera nas na inny dyskurs, inne doświadczenia w pozawzrokowych przestrzeniach emocji i skojarzeń. Dotykowe doznania oferują stymulację i wyzwolenie myśli, rozszerzając horyzont naszej cielesno-duchowej empirii.

Haptyczne obiekty w porcelanowych cyklach Magdaleny Steckiej pozwalają na przywrócenie zatracanego często kontinuum naszego poznania, umożliwiają zbliżanie się, bycie blisko w dosłowny oraz emocjonalny sposób. Prace artystki odwołują się do najbardziej pełnej definicji greckiego słowa haptō (ἅπτω), które właśnie całościowo interpretuje dotyk – dosłownie i w zapośredniczony, metaforyczny sposób. Wystawa oferuje całościowe doznanie łącząc ulotność natury, kruchość medium oraz wielowarstwową strukturę poznania.

Tekst: Bogusława Bronowicka

Prezentowana na wystawie kolekcja tworzy opowieść o „zaklętym” w danym kształcie świecie natury, zapamiętanym w danym momencie i odtwarzanym w chwili doświadczania obiektu. Cykle są również przedstawieniem ciągłej, zostawiającej swój ślad interakcji człowieka z naturą. Ślad ludzkiego dotyku przekształca „Kruchą Naturę” podobnie jak człowiek ingerujący w przedstawiony krajobraz, w „Atlasie żywiołów” czy „Granicach” inspirowanych ukształtowaniem powierzchni wody, skał i chmur uwieczniony zostaje wizerunek nieuchwytnych zjawisk. W pracy „Wiatr ze Wschodu”, w delikatności porcelanowych flag, utrwalona w materii została ulotność ruchu i oddechu powietrza. A w „Faroe Island” – jedynej, wyróżniającej się czerwienią pracy, zapamiętana jest emocja sprzeciwu wobec ludzkiej przemocy.

Magdalena Stecka

Magdalena Stecka – artystka, projektantka oraz doktorantka Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych i Sztuki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Absolwentka Wydziału Wzornictwa ASP w Łodzi oraz studiów magisterskich z Edukacji Artystycznej na Uniwersytecie Łódzkim. Jej praktyka artystyczna łączy tradycyjną ceramikę z nowoczesnymi narzędziami projektowania trójwymiarowego. Druk 3D stanowi dla niej punkt wyjścia do tworzenia precyzyjnych form odlewniczych, które następnie dopracowuje ręcznie, nadając im unikatowy charakter. Minimalistyczne formy artystki wyrastają z fascynacji naturą - jej strukturą, rytmem i topografią. Artystka bada relacje pomiędzy materią, ruchem i zmianą, próbując uchwycić moment przejścia - zatrzymanie energii i procesów natury w porcelanie. Jej prace odwołują się do doświadczenia haptycznego, angażując zmysł dotyku jako równorzędny środek odbioru. Tworzy rzeźby, które można zarówno oglądać, jak i poznawać dotykiem, szczególnie z myślą o osobach z dysfunkcjami wzroku. W swojej twórczości podejmuje temat odpowiedzialności wobec natury i środowiska, nawiązując często do procesów przemiany i degradacji środowiska. Laureatka nagród w konkursach artystycznych i projektowych, prowadzi własną pracownię ceramiczną w zabytkowym rejonie Księżego Młyna w Łodzi.